Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα στην ιστορία της Volvo Cars

Ο Hans Hedberg, διευθυντής κληρονομιάς της Volvo Cars, στέκεται μπροστά στο ένα από τα δύο πρώτα ηλεκτρικά αυτοκίνητα της Volvo – ένα μικρό όχημα που μοιάζει με χαρτόκουτο πάνω σε ρόδες. Είναι ένα από τα εκατοντάδες αυτοκίνητα που υπάρχουν στο Μουσείο της Volvo στο Άρενταλ.

Πριν από μερικά χρόνια, ο Hans άφησε τους έντονους ρυθμούς της καριέρας του δημοσιογράφου αυτοκινήτου και ανέλαβε τον ρόλο του διευθυντή κληρονομιάς για τη Volvo Cars Heritage.

«Είμαι μέλος τoυ brand team και διασφαλίζω ότι ενσωματώνουμε τις βασικές αξίες μας στο μέλλον της ηλεκτροκίνησης», λέει ο Hans. «Έχουμε μια παράδοση 95 ετών στην κατασκευή αυτοκινήτων και αποτελούμε μέρος της σουηδικής κουλτούρας. Αυτό μας κάνει μοναδικούς με έναν τρόπο που άλλοι μπορούν μόνο να ονειρευτούν.»

«Ως Σουηδός, είναι εύκολο να θεωρείς τη Volvo δεδομένη», συνεχίζει ο Hans. «Ειδικά εγώ, που γεννήθηκα και μεγάλωσα στην περιοχή, κοντά στη Volvo Cars. Αλλά τώρα που έχω ταξιδέψει και έχω δοκιμάσει σχεδόν όλα τα οχήματα, μπορώ να βλέπω τα πράγματα απ' έξω. Η Volvo είναι μια μάρκα για την οποία είμαι υπερήφανος.»

Το 1976, το Elbil (ηλεκτρικό αυτοκίνητο στα σουηδικά) της Volvo χρηματοδοτήθηκε εν μέρει από την Televerket (τη σουηδική εταιρεία τηλεπικοινωνιών). Εκείνη την εποχή, οι αυτοκινητοβιομηχανίες συζητούσαν για τα συστήματα ψεκασμού, τους καταλύτες και τους υπερσυμπιεστές. Παρά τη συζήτηση σε εθνικό επίπεδο για τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα και την πρώιμη ανάπτυξη καθαρών ηλεκτρικών οχημάτων από την εταιρεία που τότε ονομαζόταν Volvo Personvagnar, το ευρύτερο ενδιαφέρον ήταν χαμηλό.

Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα θεωρούνταν αργά, βαριά και δύσκολα στη φόρτιση, και δεν λαμβάνονταν σοβαρά υπόψη εκείνη την εποχή σε σύγκριση με τα οχήματα με κινητήρες εσωτερικής καύσης που γίνονταν ολοένα και πιο αποτελεσματικά και λιγότερο επιβλαβή για το περιβάλλον. Αυτό ήταν κρίμα, γιατί και τα δύο πρώτα ηλεκτρικά αυτοκίνητα της Volvo εκπλήρωσαν τα καθήκοντά τους: να διανύουν μικρότερες αποστάσεις για την παράδοση αλληλογραφίας και να βοηθούν το προσωπικό της Televerket στο Γκέτεμποργκ χωρίς να εκπέμπουν ρύπους.

Το δελτίο Τύπου από το φθινόπωρο του 1976 τόνιζε τη σημασία της φόρτισης του Elbil με κλιματικά ουδέτερη ηλεκτρική ενέργεια. Δώδεκα μπαταρίες των 6V τροφοδοτούσαν τα οχήματα, δίνοντάς τους αυτονομία 50 χιλιομέτρων ή δύο ωρών οδήγησης. Η τεκμηρίωση από τη δεκαετία του '80 και τις αρχές της δεκαετίας του '90 καθιστά σαφές ότι τα πλεονεκτήματα και οι προκλήσεις των ηλεκτρικών αυτοκινήτων ήταν τα ίδια με αυτά που παρατηρούνται σήμερα. Θεωρούνταν πιο φιλικά προς το περιβάλλον, λιγότερο θορυβώδη, οικονομικότερα στη συντήρηση και με μεγαλύτερη διάρκεια ζωής. Το ζήτημα ήταν η μπαταρία.

Ένα πολυτελές concept

Στην έκθεση αυτοκινήτων του Παρισιού το 1992, η Volvo Cars παρουσίασε το πολυτελές concept ECC. Παρόλο που η υβριδική πρότασή του με τη μορφή ενός ηλεκτροκινητήρα και ενός στροβιλοκινητήρα ήταν εντυπωσιακή, αυτό που τράβηξε περισσότερο την προσοχή ήταν η σχεδίασή του, που ήταν μια νύξη για το επερχόμενο μοντέλο S80.

Το 1995 σημειώθηκε μια πιο ενδιαφέρουσα εξέλιξη από άποψη ηλεκτροκίνησης. Αυτή ήταν η χρονιά που η Volvo Cars παρουσίασε ένα πρωτότυπο βασισμένο στο καινοτόμο μοντέλο 850 που είχε παρουσιαστεί τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Το Volvo 850 ήταν μοναδικό, με κίνηση στους εμπρός τροχούς και με πλευρικούς αερόσακους, και κυκλοφόρησε ως «το ασφαλέστερο αυτοκίνητο στον κόσμο».

Όπως εξηγεί ο Hans, το Volvo 850 ήταν η πιο σημαντική βιομηχανική επένδυση της Σουηδίας εκείνη την εποχή και περιλάμβανε μια ηλεκτρική λύση.

Ένα υβριδικό αυτοκίνητο πριν από την εποχή του

Το πρωτότυπο HEV 98 ήταν ένα επαναφορτιζόμενο υβριδικό αυτοκίνητο που λειτουργούσε σε μεγάλο βαθμό όπως και τα σύγχρονα plug-in υβριδικά αυτοκίνητα, με φορτιζόμενο ηλεκτρικό κινητήρα και τυπικό κινητήρα εσωτερικής καύσης. Αναπτύχθηκε για να εκπληρωθεί μια προγραμματισμένη αμερικανική νομική απαίτηση που, τελικά, δεν εφαρμόστηκε ποτέ.

«Κατά την άποψή μου, το HEV 98 είναι συναρπαστικό», λέει ο Hans. «Με αυτονομία 85 χιλιομέτρων, συνολική αυτονομία περίπου 400 χιλιομέτρων και αποτελεσματική διάταξη μπαταρίας, ήταν απλώς πολύ πρώιμο και πολύ καλό για εκείνη την εποχή. Το πρωτότυπο είναι επίσης πλήρως λειτουργικό. Όπως πολλά από τα concept αυτοκίνητά μας, διένυσε εκατοντάδες χιλιόμετρα για δοκιμές.»

Αλλά μόλις εξελίχθηκε πλήρως το επαναφορτιζόμενο υβριδικό αυτοκίνητο, η Volvo Cars αποφάσισε να μην επενδύσει περαιτέρω σε ηλεκτρικά και υβριδικά αυτοκίνητα. Εκείνη την εποχή, η αυτοκινητοβιομηχανία ενδιαφερόταν κυρίως για την απόδοση αντί για την κατανάλωση καυσίμου και τη βιωσιμότητα.

Το εταιρικό αυτοκίνητο Volvo C30

Η Volvo Cars συνέχισε να πειραματίζεται. Το 2001, η λύση ISG παρουσιάστηκε ως μια ενσωματωμένη μίζα-γεννήτρια που φόρτιζε μια μπαταρία 42V και ήταν ο πρόδρομος των σημερινών υβριδικών. Το 2011 παρουσιάστηκε το επόμενο κεφάλαιο, όταν αναπτύχθηκαν τα Volvo C30, μια μικρότερη σειρά αμιγώς ηλεκτρικών αυτοκινήτων, τα οποία χρηματοδοτήθηκαν εν μέρει από την Energimyndigheten (την αρχή ενέργειας) για οδηγούς εταιρικών αυτοκινήτων σε μεγάλους οργανισμούς και κρατικές υπηρεσίες. Τα αυτοκίνητα φορτίζονταν σε πρίζα και η αυτονομία τους ήταν περίπου 150 χιλιόμετρα.

«Το Volvo C30 Electric αποδεικνύει ότι έχουμε μια σαφή στρατηγική ηλεκτροκίνησης εδώ και πάνω από μια δεκαετία», εξηγεί ο Hans. «Τα αυτοκίνητα κέρδιζαν το ενδιαφέρον, αλλά ήταν ακόμα λίγο νωρίς.» Η γενική συζήτηση αφορούσε τα φιλικά προς το περιβάλλον αυτοκίνητα βενζίνης και αιθανόλης, τους πετρελαιοκινητήρες με χαμηλές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα και τους βενζινοκινητήρες με φτωχό μίγμα αέρα-καυσίμου.

«Όλοι όσοι έχουν οδηγήσει ένα C30 Electric γνωρίζουν πόσο καλό αυτοκίνητο είναι», συνεχίζει ο Hans. «Απλό, γρήγορο και με πρακτικές λύσεις για τη θέρμανση του εσωτερικού. Το C30 Electric ήταν τόσο διάσημο που αναπτύξαμε μια άλλη σειρά λίγα χρόνια αργότερα. Αυτά τα αυτοκίνητα υπάρχουν ακόμα και σήμερα στον χώρο στάθμευσης του προσωπικού στο εργοστάσιο της Volvo στην Τορσλάντα.»

Τα ηλεκτρικά αυτοκίνητα ως μέρος της λύσης

Ο Hans στέκεται και πάλι μπροστά από το Elbil του 1976. Το έργο αναπτύχθηκε μετά τη Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Προστασία του Περιβάλλοντος το 1972, κατά την οποία ο τότε Διευθυντής της Volvo Cars, ο Pehr G Gyllenhammar, είπε την περίφημη φράση: «Ως κατασκευαστής αυτοκινήτων, είμαστε μέρος του προβλήματος και, ως εκ τούτου, πρέπει να γίνουμε και μέρος της λύσης.»

«Ποιος δεν θα ήθελε ένα μικρό, κομψό ηλεκτρικό αυτοκίνητο πόλης σήμερα;», ρωτάει ο Hans. «Σήμερα, στους αγοραστές αυτοκινήτων σε όλο τον κόσμο θα άρεσε ένα όχημα που κατασκευάζεται και φορτίζεται με βιώσιμο τρόπο. Με άλλα λόγια, ήρθε η ώρα για το Elbil του 1976. Η θέση της Volvo Cars για τη βιώσιμη παραγωγή ασφαλών αυτοκινήτων που δίνουν πάντα προτεραιότητα στον άνθρωπο είναι στις μέρες μας πιο επίκαιρη από ποτέ.

Για αυτό δεν ήταν ποτέ τόσο συναρπαστικό όσο σήμερα να δουλεύεις με την ιστορία –και το μέλλον– της Volvo Cars.»